Donderdagavond vond in EYE een speciale voorpremière plaats van The Lobster: het surrealistische liefdesverhaal dat tijdens het filmfestival van Cannes de prestigieuze Juryprijs won. Regisseur Yorgos Lanthimos woonde de voorstelling in Amsterdam bij en beantwoordde na afloop vragen vanuit het publiek. “We realiseren ons de helft van de tijd niet de absurditeit van de dingen waaraan we gewend zijn.”
Absurd, komisch, liefdevol, maatschappijkritisch… je kunt veel woorden loslaten op de eerste lange Engelstalige film van Yorgos Lanthimos. Neem de plot: The Lobster beschrijft in het kort een maatschappij waarin singles worden opgepakt en in een speciaal ‘horrorhotel’ de kans krijgen om binnen veertig dagen een partner te vinden. Absurd. Het wordt nog vreemder: lukt het de bewoners niet om snel een relatie te scoren, dan veranderen ze in een dier na keuze. Paard, pinguïn, bromvlieg… wat ze maar willen. Om vervolgens te worden losgelaten in een bos.
Een bos voor loners
‘Het Bos’, waar ook de ‘loners’ zich schuilhouden die zijn ontsnapt aan dit bizarre regime. Saaie single David (een briljante, besnorde en mega-onaantrekkelijke Colin Farrell) houdt het maar amper vol in het hotel, en besluit op een dag te ontsnappen en zich aan te sluiten bij de loners. Daar ontmoet hij een markante vrouw (Rachel Weisz, ‘short sighted woman’ op de aftiteling) op wie hij al snel verliefd wordt. Laat dát nou net niet zijn toegestaan in het het lonerkamp. Op zoenen betrapt worden, kost je je lippen. Letterlijk.
Bruut en satirisch
Wanneer je The Lobster kijkt, of beter gezegd over je heen laat komen, is het eigenlijk niet eens de ‘oh jee, wat nu’-vraag die je bezighoudt. De vervreemdende directe dialogen, bizarre regels, markante personen en nog gekkere, soms brute, gebeurtenissen houden je al voldoende aan het filmdoek gekluisterd. The Lobster bevat daarnaast een hoge dosis aan satire en droge humor. Met daarin scherpe kritische verwijzingen naar de kortzichtige manier waarop we in onze maatschappij alleenstaanden beschouwen. Met iemand die te lang alleen is, of in z’n eentje dingen doet, moet er wel iets aan de hand zijn. Toch? Samen is beter, veel beter. Zelfs wanneer je een kwart van de tijd misschien miserabel bent…
Q&A bij EYE
De wijze waarop Lanthimos dergelijke maatschappijkritische thema’s in beeld brengt, zorgt tijdens de vertoning in EYE tot aan de laatste scène voor veel gelach, fascinatie, walging en verbijstering. En een terecht enthousiast applaus wanneer de regisseur na afloop de zaal toespreekt. In een q&a na de film vertelt hij onder andere dat hij ondanks de grotere schaal van deze film (groter budget, sterke internationale cast) toch veel van zijn creatieve vrijheid kon behouden. Erg prettig voor een regisseur die in zijn homeland Griekenland veelal aan kleine producties werkt met bevriende filmmakers die voor noppes meedoen. Veel vrijheid dus. Lanthimos deelt daarnaast met het publiek dat de laatste scène voor wat hoofdbrekens zorgde: waar moest deze exact stoppen? Als je de film ziet, begrijp je meteen waarom.
Zien!
Is The Lobster een mustsee? Zeker! Al zou ik de minder frequente arhousefilmbezoeker willen aanraden: laat hem over je heen komen en ga gewoon mee in de bak absurditeit die je over je heen gegoten krijgt. Het is de moeite meer dan waard. En je zult lachen, veel lachen. Versteld staan van de supersterke performances van de indrukwekkende cast. De film bracht bij mij af en toe een prettig gevoel van discomfort teweeg: het ‘normale’ en het absurde worden heerlijk door elkaar heen geschud. Op zo’n manier, dat de film een dag later nog door m’n hoofd dendert. En dat zal hij nog wel even blijven doen.
No Comments